Wil je eens wat heel anders zien dan het zonnige zuiden? Maak dan een rondreis Zwarte Zeekust en Midden-Turkije. Je waant je in het bergachtige en beboste noorden haast in de Alpen. Ik was er met vriendin en reisgenote Ans in oktober. De zonnestralen op de gele, oranje, rode en bruine bladeren van de loofbomen zorgden samen voor een kleurrijk schouwspel tijdens de vele autokilometers. In het binnenland vind je een aantal plaatsen met een bijzondere sfeer en verrassende historische bezienswaardigheden. Reis je mee met onze rondreis Zwarte Zeekust en Midden-Turkije?
Eerste stop: Safranbolu
Direct vanaf de luchthaven in Ankara reden we met onze huurauto in een paar uur naar Safranbolu. Wat een gave plek! Hier loop je echt in een openluchtmuseum. Het is niet voor niets Unesco werelderfgoed. Kronkelige straatjes, kinderkopjes en traditionele Ottomaanse huizen. Safranbolu ligt in een kommetje en als je heuvelopwaarts loopt heb je een prachtig uitzicht. Voor een bruisend nachtleven hoef je er niet te zijn. Maar na een hele nacht reizen, vertraging en nog een paar uur autorijden was een maaltijd en een bed het enige waar we nog zin in hadden. Wij waren er in het naseizoen en vlak na de coup in 2016. Aan overnachtingsmogelijkheden was er geen gebrek. Wij stapten gewoon een pension aan de rand van Safranbolu binnen en vroegen om een kamer. En er zijn verschillende leuke tentjes waar je lekker en voordelig kunt eten.
Op weg naar de Zwarte Zeekust
De volgende dag zijn we weer fris en struinen we nog een paar uur door de sfeervolle straatjes. Onze volgende overnachtingsstop is Amasra aan de Zwarte Zeekust. Onderweg stoppen we nog om te lunchen in Bartın, iets verder noordwaarts. Een verrassend plaatsje waar het gezellig druk is. In de lokanta waar we lunchen zijn we een soort bezienswaardigheid. De serveerster schuift gezellig aan om haar Engels te oefenen en selfies met ons te maken. Dat maakt reizen in Turkije altijd zo leuk. De meeste mensen zijn geïnteresseerd in wat je komt doen en willen een praatje maken. Dat je zelf dan niet goed Turks spreekt en zij geen Engels is nooit zo’n probleem. Inmiddels kennen we de vragen en de antwoorden van zo’n gesprek uit ons hoofd. En prijzen de locals ons uitbundig met onze kennis van het Turks. Volgegeten gaan we op weg naar de kust.
Amasra, veelzijdig verleden
In de badplaats Amasra is het rustig. Het is natuurlijk geen strandseizoen meer. Amasra is vooral ingericht op Turks toerisme. En voor veel Turken is het al snel te koud voor strand of zwemmen. Als ik in april of oktober aankondig dat ik naar het strand ga, beginnen ze altijd hard te lachen. ‘Jij gekke Nederlander ook’. Tja, met 20 graden loop ik nog lekker in mijn T-shirt en trekken zij de winterkleren al uit de kast. Amasra is een grappig haven- en badplaatsje en ligt op een schiereiland. Door de jaren heen woonden er Grieken, Byzantijnen en Ottomanen die allemaal hun sporen achterlieten. We beklimmen de citadel waar het pittoresk wonen met uitzicht is. Je vindt er nog een kasteel en een 9e-eeuwse kerk die later is omgebouwd tot moskee. Na een lunch in het zonnetje pakken we onze rugzakken weer om verder te trekken.
Slingerend langs de Zwarte Zeekust
We volgen de D010, een slingerende kustroute. Met aan de ene kant bergen en bomen. En soms spectaculair uitzicht op zee. Er is weinig verkeer en op zich is het een goede weg. Maar je schiet er niet echt op. Reken erop dat je gemiddeld ongeveer 50 kilometer per uur aflegt. De plaats Doğanyurt staat zo vaak en zo groot op de borden, daar moeten we vast kunnen overnachten. We komen er aan als het al donker wordt. Helaas zijn er zo op het eerste gezicht geen overnachtingsmogelijkheden. Dan maar naar Inebolu, zo’n 30 kilometer verderop. Het is geen feest om nog bijna een uur over een pikkedonkere slingerweg te rijden. Maar gelukkig vinden we in Inebolu wel een slaapplek en iets te eten. Wij vinden Inebolu niet echt een topper en na een kleine verkenningstocht ’s ochtends besluiten we dan maar om de kust te verlaten. We prikken Kastamonu als volgende bestemming.
Levendigheid in Kastamonu, Midden-Turkije
Kastamonu is een levendige Turkse provinciestad met een geschiedenis die teruggaat tot ongeveer 2000 voor Christus. Diverse volkeren lieten hier hun sporen achter. We begeven ons eerst naar de citadel met resten van een kasteel. En daarna naar het stadscentrum waar gelukkig nog sfeervolle straatjes met historische panden te vinden zijn. Voor de middagthee strijken we neer in een karavanseray met theeterras. Uiteraard is er weer iemand die ons weet te vinden voor een praatje. Hij is Koerd dus niet iedereen is even aardig voor hem, vertelt hij. Wij houden ons maar een beetje op de vlakte en zeggen dat we iedereen aardig vinden. Soms is het handig om je in bepaalde kwesties maar diplomatiek op te stellen. Na het avondeten lopen we nog een stukje langs de rivier die de hoofdweg in tweeën deelt. Vanaf het balkon van de ijssalon kijken we nog een tijdje uit op de bedrijvigheid onder ons. Reizen maakt vermoeid en ook hier in Kastamonu is het nachtleven niet echt bruisend. Op tijd naar bed dan maar.
Via de minimoskee naar Amasya
De volgende ochtend roept onze reisplicht. We maken nog een kleine omweg naar het dorpje Kasaba. Daar staat een van de weinige houten moskeeën. Een minimoskeetje, de Mahmud Bey Camii uit 1366. Gelukkig is de deur open dus we kunnen binnen kijken. In de tuin zit een Turkse familie te picknicken en we moeten er natuurlijk bij komen zitten. Ondanks dat er verder in Kasaba niets te zien of te doen is, was het de omweg wel waard. Eind van de middag komen we aan in Amasya. Ook hier is de geschiedenis een lappendeken van overheersing door verschillende volkeren. Amasya is stukken authentieker dan Kastamonu. Het oogt allemaal wat vriendelijker en verzorgder. We tijgeren ook hier weer omhoog. Deze keer naar de Pontische rotstombes. En hé, verrassend, weer een kasteelruïne bovenop de berg.
Een macaber museum
We besluiten er een heel gekke dag van te maken en daar mag het Sabuncuoğlu medische geschiedenis museum natuurlijk niet in ontbreken. Van de aardige kaartjesverkoopster bij de ingang krijgen wij (40+ en 50+) studentenkorting op de entreeprijs. Dat is nog eens out-of-the-box-denken. Waarom? Gewoon omdat ze ons aardige Europese toeristen vindt. Echt heel lief. Aan de oorspronkelijke entreeprijs zouden we ons ook geen buil vallen. Die is ongeveer anderhalve euro. Het is een grappig en tegelijk een beetje macaber museum in een voormalig psychiatrisch ziekenhuis. Je ziet er allerlei chirurgische instrumenten en illustraties van opmerkelijke behandelingen in vroeger tijden.
Hattuşa, hoofdstad van de Hettieten
Onze laatste stop van onze rondreis Zwarte Zeekust en Midden-Turkije is het afgelegen opgravingsgebied Hattuşa. Ooit de hoofdstad van het machtige Hettitische rijk. En op het gebied van Unesco sites slaan we deze vakantie twee vliegen in één klap: ook Hattuşa behoort tot het Unesco werelderfgoed. We vinden gemakkelijk een kamer want hier is echt geen toerist te vinden. In ons hotel maken we een praatje met de eigenaar. Die heeft het moeilijk om zijn hoofd boven water te houden. Door de coup komen er bijna geen toeristen meer. Wij zijn gast 24 en 25 dat jaar. Normaal gesproken komen er bussen vol Japanners en Amerikanen naar de opgravingen kijken. Nu dus niet meer.
Een opgraving, helemaal voor jezelf
De volgende dag rijden we naar de opgraving. Uitgestorven. Het uitgestrekte terrein ligt er helemaal verlaten bij. Ik vind opgravingen leuk om doorheen te lopen. De wetenswaardigheden en geschiedkundige feiten onthoud ik helaas nooit. We volgen het pad tussen de verschillende delen van de oude stad. Best bizar om zo’n heel terrein voor jezelf te hebben. Als opgravingen helemaal jouw ding zijn, kun je in Hattuşa heel wat uurtjes rondstruinen. Je kunt alles van dichtbij bekijken. Wij houden het na een paar uur voor gezien. Wel bezoeken we nog even het kleine museum in het moderne dorp. Hier zie je allerlei dingen die in de oude stad zijn opgegraven. Leuk omdat het bijna niets kost en je zo een completer beeld krijgt van de Hettitische hoofdstad.
Ankara, het politieke centrum van Turkije
De laatste dag gebruiken we om terug naar Ankara te rijden en de auto op de luchthaven in te leveren. Die ligt gelukkig een eind buiten de stad dus we hoeven ons niet met de auto in het drukke stadsverkeer te begeven. Ankara is geen sfeervolle stad. Het is het bestuurlijke en diplomatieke centrum van Turkije. Op de oude citadel en nabije omgeving na is alles na 1923 uit de grond gestampt. Deze keer hebben we helaas geen tijd om Ankara te bezoeken want we reizen door naar de Zuidkust. Omdat ik vrienden in Ankara heb, weet ik zeker dat ik hier weer terugkom.
Turkeytraveller tips
- Is autorijden in Turkije veilig? En waar moet je op letten als je een auto huurt? Je leest het in het artikel over autorijden in Turkije.
- Meer weten over de verkeersregels in Turkije? Kijk dan op de website van de ANWB.
- Hoe zit het eigenlijk met je aansprakelijkheid bij een verkeersongeval in Turkije? En wat moet je doen als je bij een ongeval betrokken raakt? Handige tips en uitleg vind je in het artikel over aansprakelijkheid bij een verkeersongeval in Turkije.
