Antalya, Olympos, Çıralı, Demre/Myra, Aspendos, Side en Alanya, oftewel een autorondreis Middellandse Zeekust. Dankzij het klimaat met milde winters is het aan de Turkse Middellandse Zeekust ook in de winter aangenaam vertoeven. Ik begin deze autorondreis in Antalya. In deze levendige stad kun je je prima een paar dagen vermaken. Lees voor tips het artikel over bezienswaardigheden in Antalya. Aan een auto heb je niet zo veel in Antalya centrum. Die haal ik pas op als vriendin en reisgenote Annette een paar dagen later ’s avonds op de luchthaven aankomt. Ideaal: de tram stopt voor de luchthaven. In een halfuur ben je er, voor nog geen 40 eurocent! We slapen in 1207 Boutique Hotel in het oude stadsdeel Kaleiçi. We rijden de volgende ochtend in zo’n twee uur naar onze eerste bestemming op deze autorondreis: Çıralı.
Çıralı en de eeuwige vlammen van Chimaera
Çıralı is geen winterbestemming. Het ligt aan een prachtig strand en is eigenlijk meer een nederzetting met pensions, hotels en een paar winkels en restaurants dan een echt dorp. Buiten het toeristenseizoen is er erg weinig te beleven maar dat maakt ons niet uit. We willen naar de vlammen van Chimaera/Yanartaş. Het is wel even een gok, maar in Turkije komt alles altijd goed dus we rijden gewoon wat rond en spreken een man aan om te vragen of hij een overnachtingsadres weet. We hebben geluk, want hij is de eigenaar van Mila Pension. Eigenlijk een beetje dicht, maar omdat wij er zijn toch open. Diner gaat hij voor ons koken en ook een ontbijt wordt geregeld, mooi zo. Op naar de vlammen! Vanuit het dorp is het ongeveer een uur lopen. Omdat we in het gelukkige bezit van een huurauto zijn, rijden we daarmee naar de vlammen.
Chimaera: een brand van duizenden jaren
Vanaf de parking is het nog een klimmetje van een klein half uur naar het vuurveld met de Turkse naam Yanartaş, brandende steen. Het pad erlangs is ook onderdeel van de Lycian Way. Door gasvorming zie je op een aantal plekken vlammen uit de rotsen komen. In de oudheid stond de plaats bekend als Chimaera, genoemd naar een vuurspuwend monster dat volgens een legende in die omgeving leefde. Natuurlijk bedenk ik me pas bij de vlammen dat het best leuk had geweest om satéprikkers en marshmellows of zoiets mee te nemen. Het is wel heel bijzonder, die vlammen die al duizenden jaren branden. Natuurlijk zijn ze het best te zien als het al schemerig of donker is.
De Olymposvallei en de ruïnes van Olympos
In het droge seizoen loop je via het strand naar Olympos. Er is de afgelopen week nogal wat regen gevallen en de rivier die uitmondt op het strand staat zo hoog, dat doorwaden niet echt een goed idee is. Daarom pakken we de auto voor een ritje van een half uur. Ook in Olympos is het even slikken. Daar staat het water in de rivier ook hoog. En daar moeten we toch doorheen rijden om bij de ruïnes te komen. Maar we kijken de kunst af bij anderen die de oversteek wagen en komen zonder natte voeten aan de overkant. Pfieuw! Olympos is een beetje hippie-achtig gebeuren met pensions waar je slaapt in houten hutjes, ‘treehouses’. Ook hier is het toerisme seizoensgebonden dus het is er erg rustig. De ruïnes van het Lycische Olympos liggen verspreid rond de rivierbedding. Een mooie idyllische plek om wat rond te dwalen.
Demre, Myra, Sinterklaas en tomaten
Eind van de middag komen we aan in Demre. Via vrienden kregen we de tip om in Dufa Bungalows te overnachten. Het complexje ligt op een beetje gekke plek, vlak aan zee en tussen de tomatenkassen. Maar de eigenaren Duran en Fatma zijn super gastvrij en de houten bungalows ruim en comfortabel. Zorg ervoor dat Fatma een keer voor je kookt, want dat kan ze als de beste. Ook het ontbijt is heerlijk met verse producten. Dus echt, als je in Demre bent, ga daar slapen. Demre is een wat onbetekenend provinciestadje dat vooral leeft van de landbouw en het Sinterklaastoerisme. Het heeft wel een lang strand, maar volgens mij zijn de tomaten belangrijker en winstgevender. De tomaat maakt niet voor niets deel uit van het wapenschild van Demre.
Reli-toerisme bij de basiliek van Sint-Nicolaas
Demre is ook een pelgrimsoord, vanwege de basiliek van Sint-Nicolaas, bisschop van Myra. Deze beschermheilige is vooral populair bij orthodoxe Russen. En bij ons natuurlijk in de hoedanigheid van cadeautjesgever. Die met zijn stoomboot uit Spanje komt. De Turken noemen hem Noël Baba, vader Kerst. Snap jij het nog? Ik ook niet. Maar goed, Russen komen Sint-Nicolaas massaal herdenken en vereren. Daarom zie je overal op winkels en restaurants Russische opschriften en reli-kitsch in de souvenirwinkels. Wij speurden de horizon af naar een enorme basiliek met toren maar de kerk valt bijna niet op omdat hij lager ligt dan het plein. Het kerkje staat onder een lelijke overkapping die het tegen weersinvloeden beschermt. Binnen zie je onder meer een (lege) sacrofaag, wandschilderingen en mozaïekvloeren. Het is een lief kerkje en ik vond het vooral leuk om te zien hoe gek de Russische pelgrims zijn op ‘hun’ heilige.
Myra en Andriake
Nog meer historie rond Demre: een paar kilometer van Demre liggen Andriake en Myra. Andriake is de antieke haven van Myra. Een voormalige graanschuur tussen de ruïnes is omgebouwd tot museum van Lycische beschavingen. Vanaf het opgravingsterrein kijk je uit over een moerassig gebied waar veel vogels zitten. Iets meer landinwaarts ligt Myra, ook een van de steden van het Lycisch verbond. Myra is maar een klein terrein. De meest in het oog springende bezienswaardigheden zijn het Romeinse amfitheater en de dodensteden die in de kliffen uitgehakt zijn. De Lycian Way loopt vlak langs Myra. Iets ten oosten van Myra staat een wegwijzer. Volg de rood-witte merktekens om omhoog te klauteren richting de burcht en geniet op de top van het uitzicht. Van bovenaf is goed te zien waarom Demre tomatenhoofdstad is: héél veel kassen.
Met de kabelbaan de berg Olympos op
Met stip het duurste uitje is het ritje met de Olympos teleferik. Wil je naar de top van de 2365 meter hoge Tahtalı-berg? Dan tel je gewoon 25 keiharde euro’s neer voor ongeveer 10 minuten kabelbaan! Nu was ik er in december, maar ik kan me voorstellen dat het zomertarief nog wat duurder is. Tijdens de rit naar de teleferik komen er steeds meer donkere wolken onze kant op. Toch wagen we de gok in de hoop dat de top boven het wolkendek ligt. En dat klopt. Normaal gesproken kan je natuurlijk kilometers ver kijken. Maar het is ook wel grappig om over het witte wolkenlandschap te koekeloeren. Binnen in het bergstation is nog een restaurant en een grappige expositie van kindertekeningen. De Olymposberg ligt middenin het Nationaal Park Beydağları waar je ook mooie bergwandelingen kunt maken. Zie de website van Kemer Trekking, helaas alleen in het Turks.
De Pamphylische steden Perge, Aspendos en Side
Pamphylië – het land van de stammen. Zo heette het gebied ten oosten van Antalya vroeger. De naam verwees naar de gemengde herkomst van de Griekse migranten die zich daar gevestigd hadden. Perge, Aspendos en Side waren de 3 belangrijke welvarende handelssteden in die tijd. Van alle drie de steden zijn de restanten bewaard gebleven en te bezichtigen. Perge bezocht ik al toen ik Antalya was. Op weg naar Alanya komen we langs Aspendos. Aspendos heeft een heel imposant amfitheater, een van de best bewaarde in Klein-Azië. Volg op het opgravingsterrein de bordjes ‘aquaduct’ en je komt bij een uitzichtpunt waar je een mooi uitzicht hebt op de restanten van het oorspronkelijk 15 kilometer lange Romeinse …. aquaduct uiteraard. Het theater is in de zomermaanden nog steeds in gebruik voor het Aspendos Opera- en balletfestival.
Side
De ruïnes van Side zijn ingebouwd door toeristische voorzieningen. Kilometers hotelcomplexen strekken zich uit langs de kust. Hoewel een aantal hotels in de wintermaanden geopend is, is er weinig te beleven. Wij vinden net voor het donker wordt een pension en een restaurant en dwalen een beetje rond door de verlaten straatjes. De volgende dag besluiten we dat we aan ons maximum aantal ruïnes zitten. We laten die van Side links liggen en kiezen voor een strandwandeling langs de wandelboulevard. Liefhebbers van zon, zee en strand komen hier in Side vast aan hun trekken. Ik was er al twee keer eerder voor een Bike Fun Turkije fietsvakantie. Dan laat ik me ook graag verwennen in een luxe vijfsterrenhotel maar Side is geen Turkeytraveller favoriet.
Verrast door Alanya
Onze eindbestemming van deze autorondreis Middellandse Zeekust is Alanya, waar we bij vrienden van Annette kerst vieren. Vooraf had ik niet zo’n zin in Alanya. Ik was er namelijk al eens rond het jaar 2000 (na Christus) maar herinnerde me dat ik het toen niet zo bijzonder vond. Die mening moet ik nu toch wel herzien. Natuurlijk is Alanya een grote moderne badplaats. Maar de sfeer bevalt me wel. De stad is ruim opgezet, het ziet er verzorgd uit en ondanks dat het winter en slecht weer is, maakt het niet zo’n troosteloze indruk omdat er ook ‘gewone’ inwoners zijn. Er is volop bedrijvigheid. Van de grote badplaatsen die ik ken, vind ik dit misschien wel de leukste. Ik neem me maar voor om nog eens terug te gaan naar Alanya.
Turks kerstontbijt in Nerdek Café
Via via kreeg ik het adres van Nerdek Café. We willen onze gastheren trakteren op een kerstontbijt. Ook al zijn we dan in Turkije, het is toch kerst en bij een bijzondere gelegenheid hoort een ontbijt buiten de deur. Nerdek Café is een schot in de roos. Een hele tafel vol lekkers. Het café zit op de bovenste verdieping van een grote boekwinkel en is sfeervol ingericht. Ik was zo blij met dit ontbijt, Nerdek Café staat in mijn lijst van favoriete ontbijtplekken. Na zo’n ontbijtje heb je een goede bodem om op verkenningstocht te gaan. Vandaag is veel regen voorspeld, maar we willen toch nog even een kijkje nemen in het oudste gedeelte van Alanya.
Het kasteel van Alanya
Met de kabelbaan leggen we de 250 meter hoogteverschil van zee naar het kasteel van Alanya af. Het dertiende-eeuwse kasteel torent ver boven de stad uit. Op een aantal punten heb je een fantastisch uitzicht over de stad, de Middellandse Zee en de haven. Binnen de kasteelmuren was vroeger een kleine nederzetting. Je kunt er nu nog door de overblijfselen rondstruinen, zie het als een soort park. Als het echt hard gaat regenen gaan we snel weer terug naar de kabelbaan. Je kunt ook te voet of met de auto naar boven en beneden. Jammer genoeg regent het de verdere middag pijpenstelen en vliegen we de volgende ochtend vroeg alweer terug naar Nederland. De rest van Alanya moet dus nog maar even wachten. Maar een volgende keer ga ik er zeker enthousiaster heen.
Turkeytraveller tips voor een autorondreis
- Denk je erover om een auto te huren? Mensen om je heen zeggen misschien dat het gevaarlijk is. Lees hier mijn ervaringen met autorijden in Turkije.
- Veel verkeersregels en -borden zijn hetzelfde als in Nederland. De ANWB geeft informatie over de verkeersregels in Turkije.
- Ik vergelijk de prijzen van huurauto’s op een vergelijkingssite. Reserveer je vaker een huurauto of wil je nog niet gelijk boeken? Gebruik dan de functie anoniem browsen in je zoekmachine.
- In het artikel over aansprakelijkheid na een verkeersongeval in Turkije lees je wat je moet doen als je betrokken bent bij een verkeersongeval.
