Zag je 20 jaar terug nog veel katoenvelden rond Dalyan, tegenwoordig is de granaatappel het symbool van het gezellige vakantieplaatsje. Rond het dorp vind je boomgaarden tot zover je kijken kunt. In het voorjaar hangen de bomen vol rode bloesems en in het najaar zijn de takken zwaar van de knalrode glimmende vitaminebommen. Tractoren vol kisten met geoogste granaatappels rijden af en aan. In die tijd is het natuurlijk verleidelijk om een paar smakelijke granaatappels op te rapen of te plukken. Dat laatste natuurlijk liefst als er niemand in de buurt is. Wat er gebeurt als dat wel het geval is? Lees snel verder.
Knagen aan een distel
Op een mooie oktobermiddag wandel ik met Şerif door de boomgaarden rond Dalyan. Ga overigens met een Turk in de natuur wandelen en hij of zij plukt gegarandeerd iets. Of dat nu de stengel van een distel is om aan te knagen of verschillende kruiden voor in de eigen keuken. Ze weten vaak welke planten eetbaar zijn en zeker de dames hebben een zakje bij zich om te verzamelen. ‘Doen jullie dat in Nederland ook?’ is soms de vraag. Nou ja, misschien bramen op een plek of hoogte dat je zeker weet dat er geen hond op gepiest heeft. Of een ui of aardappel die is blijven liggen na het rooien. Maar ik zou thuis niet langs een of andere B-weg zomaar een plant plukken of een boomgaard in gaan. Maar goed, verder met het granaatappelavontuur.
Spannende momenten in de boomgaard
Tijdens de wandeling besluiten we wat granaatappels mee te nemen. Hier en daar zijn ze al uit de boom gevallen. Maar de mooiste hangen er natuurlijk nog in. Dan is het zaak ook de beste te plukken. Aan hoe het kroontje aan de onderkant van de granaatappel openstaat, kun je zien hoe rijp ze zijn. Als je zonder rugzak gaat wandelen, kun je er natuurlijk niet zoveel meenemen. Een stuk of 4 à 6 per persoon, daar heb je het wel mee gehad. We lopen met onze handen vol richting het dorp als we achter ons een auto horen. Hij nadert ons van achteren en gaat steeds zachter rijden. Ik krijg al de neiging om alle granaatappels aan de kant te gooien en een sprintje te trekken. Sorry, het was een vergissing, eigenlijk lust ik ze niet eens heel graag en ik zal het nooit meer doen.
Hoe redden we ons hieruit?
De auto rijdt nu stapvoets naast ons. Ik bereid me al voor op een boze boomgaardeigenaar. Maar goed, er loopt een Turkse man naast me dus die mag de eventuele discussie voeren. Ik doe ondertussen alsof mijn neus bloedt. Het autoraampje aan de passagierskant gaat open en er komt een behaarde arm naar buiten. Met een plastic zak die hij in mijn handen drukt. Daarna gaat de arm naar binnen, het raampje dicht. Vervolgens trekt de auto weer op en laat in elk geval mij verbaasd achter. Dit is weer typisch zo’n staaltje Turkse gastvrijheid. Geen idee of de bestuurder de eigenaar van de bomen was. Maar iemand met handenvol granaatappels laten lopen terwijl jij een plastic tasje in je auto hebt, dat is blijkbaar not done. Dus bied je zonder verder commentaar je tasje aan en rijdt door.
Hoe slacht je een granaatappel?
Ik kon in elk geval na dit kleine avontuur weer opgelucht ademhalen. En de rest van de vakantie zonder schuldgevoel van mijn granaatappels genieten. Een granaatappel eten valt nog niet mee. Meestal wordt het een kliederige boel en springen de pitjes alle kanten op. Wil je dat voorkomen? Snijd dan de schil een stukje in waar je voelt dat er een wat harder gedeelte onder zit. Doe dit op vier plekken. Snijd dan een vierkantje uit de bovenkant. Nu breek je voorzichtig de granaatappel open, houd hem boven een kom en klopt er met een houten lepel op. De pitjes springen als het goed is nu in de kom en niet door je hele keuken.
Granaatappel op de fiets
Soms krijg je ook gewoon een granaatappel in je handen gedrukt als het helemaal niet uitkomt. Ik fietste eens in oogsttijd over een landweg. Geen fietstas en geen rugzak bij me. Achter me hoorde ik een tractor naderen dus ik ging al netjes aan de kant. Toen de tractor vlak naast me reed, kreeg ik van een van de arbeiders in de laadbak een enorme granaatappel in mijn hand geduwd. Cadeautje… Maar waar laat je dat ding zo gauw? Nou ja, gewoon maar met een hand verder fietsen dan. Zo zie je maar, in Turkije gebeurt er altijd wel weer iets onverwachts.
2 reacties
Weer een mooi en herkenbaar verhaal, Margreet! Doet me denken aan de buurvrouw tegenover Kilim die de pruimen vanuit haar raam naar mij op het balkon gooide. Gelukkig allemaal goed gevangen. En lekker!
Haha ja pruimen gooien, ook een heel subtiele manier om iemand iets aan te bieden! Maar inderdaad heerlijk dat fruit zo uit de boom in je hand.