De jongen met de koekjes

Het is rond 9 uur ’s avonds. Vermoeid na een driedaags festival in Cappadocië en een busreis van 3 uur kom ik in Ankara op het busstation aan. In mijn haast om bij het transferbusje naar het centrum te komen struikel ik over een drempel en val languit op straat. Het busje blijk ik toch al gemist te hebben, want het exemplaar waar ik nu in sta vult zich langzaam met reizigers. Morgenochtend vlieg ik alweer vroeg terug naar Amsterdam dus ik baal een beetje door het oponthoud. Gelukkig gebeurt er iets waardoor mijn humeur weer opfleurt.

Neem een koekje

Vanwege mijn grote tas sta ik achterin en hang maar een beetje tegen het raam. Er stapt een jongen in. Ik schat hem zo midden twintig. Vrij blank van huidskleur. Hij heeft een kleine reistas bij zich en een flinke doos koekjes. Zo te zien net gekocht op het busstation. Hij neemt een koekje en biedt mij er ook een aan. Weigeren is natuurlijk onbeleefd dus ik kies een chocoladekoekje uit zijn assortiment. We raken aan de praat. Hij komt ergens uit het noordoosten en is al  meer dan 10 uur onderweg. Morgenochtend vroeg vliegt hij naar Istanbul en daarna naar Engeland.

Nee, neem de hele doos

Hij spreekt geen Engels en ik niet zo goed Turks maar we wikkelen het repertoire af. Waar kom je vandaan, wat doe je, wat vind je van Turkije enzovoorts. Natuurlijk komt er een tweede koekjesaanbod. Ik hoef er eigenlijk geen meer maar als ik beleefd weiger kiest hij er een uit. Die is voor jou. En tegelijk bedenkt hij dat hij zelf geen koekjes meer hoeft dus hij drukt mij de hele doos in mijn handen. Erg lief, maar wat moet ik nu met een doos koekjes in mijn toch al overvolle bagage? Maar hij wil ze niet terug, nee nee hou jij ze maar.

De koekjesjongen is verdwenen

Het busje vertrekt stipt om half 10 naar Ankara centrum. Ik oefen alvast wat ik zo ga zeggen om de jongen te bedanken als ik uitstap. Ik ben even gedesoriënteerd als we op mijn uitstappunt aankomen. Maar omdat bijna iedereen inclusief de koekjesjongen uitstapt, check ik het voor de zekerheid. Ja, hier is het. Als ik uitgestapt ben, is de koekjesjongen al uit het zicht verdwenen. Jammer, ik had hem nog graag willen vertellen dat ik het een eer vond om zijn koekjes te krijgen. Dit was weer zo’n typisch staaltje van de Turkse gastvrijheid. Ik ben mijn vermoeidheid, valpartijtje en gemiste bus alweer direct vergeten.