fbpx
Home Actief St Paul Trail, wandelen in de voetsporen van apostel Paulus
St Paul Trail routeboek

St Paul Trail, wandelen in de voetsporen van apostel Paulus

door Margreet Rotte

De St Paul Trail is een 500 kilometer lange route, geïnspireerd op de eerste reis van apostel Paulus. Zo’n 2000 jaar geleden trok hij door wat nu Zuid-Turkije is om het christendom te verspreiden. De St Paul Trail is een van de langeafstandswandelroutes in Turkije van de Culture Routes Society. CRS zorgt voor het onderhoud en de bewegwijzering en ze hebben ook een app die erg handig is voor onderweg. De St Paul Trail begint op zeeniveau, in Perge vlakbij Antalya. Maar de hoogste routes lopen op 2200 meter met mogelijkheid om te stijgen tot 2800 meter. De St Paul Trail is minder bekend dan de Lycian Way en wordt ook minder belopen. De tracks zijn ruiger en je loopt over oude Romeinse wegen, langs ruïnes van antieke steden, over geitenpaadjes en door bossen. De St Paul Trail eindigt in Yalvaç in het merendistrict.

St Paul Trail routeboek van Culture Routes Society
Het boek van de Culture Routes Society

Wandelen is een geweldige manier om Turkije te ontdekken

Wandelen over langeafstandswandelroutes in Turkije is niet nieuw voor mij. Wel nieuw: een hele week lopen zonder gids die de route kent. Met alleen markeringen, een papieren routebeschrijving en de app om je weg te vinden. Gelukkig zag mijn wandelmaatje Ans dit ook zitten. Dat je dit verhaal leest, betekent dat we veilig op ons eindpunt aankwamen. Ondanks struikelpartijtjes en een aanvaring met een woedende hond. Gelukkig werd onze bagage iedere dag achter ons aan gebracht. We liepen alleen met een dagrugzak met proviand en ’s avonds vonden we een gespreid bedje en een heerlijke maaltijd in het vooraf gereserveerde pension. Zo’n wandeltocht is fantastisch, vind ik. Je bent de hele dag in de natuur en iedere meter die je ontdekt, leg je zelf te voet af. Tel daarbij op de prachtige vergezichten en ontmoetingen met aardige en gastvrije mensen met ontelbare glaasjes Turkse thee. Een geweldige manier om Turkije op een andere manier te ontdekken.

Even aantekeningen maken over de route, met een heel lieve hond die met ons meeliep

Dag 1 op de St Paul Trail, rondwandeling bij Beşkonak-Karabük

’s Ochtends worden we bij ons pension in Antalya opgehaald en afgezet bij Perge Pension in Karabük. Dat ligt pal aan de Köprülü rivier, die een geliefde bestemming is voor jeepsafari’s en rafting tochten. Bij een klein kraampje eten we een gözleme, een hartige Turkse pannenkoek. Omdat we nu niet de hele dag hebben voor de wandeling, lopen we 6 kilometer over de route en daarna dezelfde weg terug. Goed om er even in te komen en te kijken of het lukt om overal de markering te vinden. De twee oude Romeinse bruggen zijn ook een van de fotostops van de jeepsafari’s die hier in groten getale over de asfaltweg crossen. Vandaag worden we nog even geconfronteerd met het verschijnsel massatoerisme. Het is echter ook een spectaculair gezicht als je van de brug de Köprülü Canyon met zijn steile rotswanden in kijkt.  

St Paul Trail Köprülü Canyon
De Köprülü Canyon
St Paul Trail oude Romeinse brug
Oude Romeinse brug

Stort je in de kloof

Wij vervolgen onze weg via de markeringen van de St Paul Trail. De route loopt hier voornamelijk langs de asfaltweg en steekt af en toe stukken af door het bos. Onderweg heb je ook nog mooie vergezichten over de canyon. Af en toe moeten we toch al even zoeken naar de markeringen. In een rivierbedding zijn we het spoor bijster maar na even zoeken vinden we toch de rood-witte verfstrepen weer. Na 6 kilometer zien we een grote houten stellage en de mannen die erbij staan wenken ons. ‘Kom, thee drinken’. Die uitnodiging slaan we niet af en we trakteren hen op Nederlandse stroopwafels. De stellage is het landingspunt van de Tazı Canyon zipline. Echte durfals hijsen zich in een harnas en klikken zich vast aan een kabel waarna ze zich vanaf 410 meter hoogte 1960 meter ver over de kloof laten razen. Spectaculair! Ook als je alleen maar toeschouwer bent.

St Paul Trail Zipline
Spectaculair: met de zip-line over de kloof!
Onderweg: mooie vergezichten over de kloof

Pootjebaden tussen de eenden

De terugweg is makkelijk te vinden en omdat we bergaf lopen, doen we het een stuk sneller dan op de heenweg. Alle jeepsafaritoeristen zijn inmiddels naar huis dus hebben wij de Romeinse bruggen en het uitzicht op de canyon weer voor onszelf. Tijd voor een warme douche in onze houten bungalow. Maar eerst pootjebaden in het natuurlijke zwembad van Perge Pension, gezellig tussen de eenden en de ganzen. Onze gastheer heeft zich in de keuken uitgesloofd op verse forel uit de oven met salade en zelfgemaakte frietjes. Hij steekt het vuur in de openhaard voor ons aan en met het laatste glaasje thee van die dag genieten wij nog na van onze eerste wandeldag. Morgen hebben we behoorlijk wat meer kilometers te gaan dus we kruipen vroeg onder de wol en slapen in bij het geluid van onze ‘huiswaterval’.

St Paul Trail Perge Pension
Perge Pension met restaurant en natuurzwembad (boven) en de bungalows (onder)

Dag 2 op de St Paul Trail van Selge naar Çaltepe

Onze gastheer Soner had het verslapen dus iets later dan gepland vertrekken we na het uitgebreide ontbijt in de pick-up truck van brandweerman Osman. Die heeft een vrije dag en is ingehuurd om ons naar het startpunt te brengen en onze bagage naar het volgende overnachtingsadres. Via een kronkelende weg met vele haarspeldbochten bereiken we Altınkaya, dat vroeger Selge heette en gesticht werd in de 5e eeuw voor Christus. Toen was het een machtige stad met een groot leger. Van de vroeger zo imposante stad is nu weinig meer over dan ruïnes. Het best bewaard is het Romeinse theater, van waaruit je een mooi overzicht hebt over de omgeving. Veel van de resten van vroegere gebouwen zijn gebruikt in huizen in het nieuwe dorp, lekker praktisch.

St Paul Trail Selge amfitheater
Het Romeinse theater van Selge (boven) en zicht op de omgeving vanuit het verwoeste theater (onder)

Wandelen door een sprookjesbos

Volgens Osman is het beter als hij ons wat verder op de route afzet, want we zijn aan de late kant plus hebben nog een flinke afstand te lopen. Vrijwel direct komen we in een bijzonder landschap terecht. Bos met mooie rotssculpturen. De rotsen zijn conglomeraat gesteente: aan elkaar geplakte kiezels en grof zand. Dat ontstaat als een oude rivierbedding in miljoenen jaren steeds dieper  begraven raakt, waarbij onder invloed van druk en warmte de kiezels en het zand verstenen. Door de hoge druk ontstaan er ook breuken. De rotsen hebben allerlei grillige vormen en zijn op sommige plekken overgroeid met mos en planten. Daardoor lijkt het wel alsof je in een sprookjesbos loopt. De naaldbomen zijn nog frisgroen, maar het loofbos krijgt al een beetje zijn herfsttooi met hier en daar gele en bruine blaadjes.

Deze trotse herderin kwamen we met haar kudde koeien en geiten tegen
Gelukkig zat deze joekel van een rotsblok goed vast
Oude bomen en met mos begroeide takken en rotsblokken geven dit bos een sprookjessfeer

Even goed zoeken

We hadden al even een stuk te ver doorgelopen over de weg door het nederzettinkje Delisarnıç. Dat is het gevaar als je even op een vlakke, wat bredere weg loopt en zo aan het kletsen bent dat je niet op de merktekens let. Terug maar weer. Op een helling met veel bomen raken we het spoor letterlijk bijster. Herders hebben takken gesnoeid en die laten liggen en er is niet echt een goed pad te zien. En ook geen merktekens. Dan komt onze app goed van pas. We moeten in elk geval afdalen. En met de app zie je redelijk goed waar je je ten opzichte van de route bevindt. Na een tijdje ploeteren door takken en over net-niet paadjes zijn we dan toch opgelucht als we beneden weer het vertrouwde rood-witte teken op een paal zien. Even de weg vragen zit er niet in, want behalve in de dorpjes kom je onderweg geen mens tegen. En dan nog moet iemand maar weten waar de route loopt. Vaak hebben locals zo hun eigen paadjes om ergens te komen.

Je komt de ene na de andere aparte rotsformatie tegen
Afdalen via een natuurlijke trap

We zijn er bijna! Maar nog niet helemaal

Met hernieuwd zelfvertrouwen beginnen we aan het laatste deel van de route. Gelukkig is het bijna alleen maar dalen tot Çaltepe waar we in Pension Erdinç zullen overnachten. Het is nog best lastig lopen op de schuine rotsblokken en over de stenige geitenpaadjes en we raken vermoeid. We verheugen ons al op het beloofde kruidenierswinkeltje in het dorp. Dat vinden we echter niet want dat is al twee jaar dicht. Zo gaan die dingen, ook in Turkije. Een man op een bankje weet wel waar het pension is en wijst ons richting rivier. Die staat weliswaar laag en je kunt er oversteken maar we weten ook niet precies welke richting we uit moeten. Herders die we tegenkomen weten het ook maar ongeveer. Dan horen we geroep vanuit een moestuin. Een vrouw met twee kinderen wenkt ons ‘Kom hierheen’. Het blijkt de vrouw van Erdinç te zijn die een telefoontje kreeg dat wij op weg waren en ons daarom tegemoet liep. Maar ze was ons al 3 keer misgelopen omdat wij ook een beetje aan het zigzaggen waren. Maar we moeten dus wel de rivier door. Sokken en schoenen uit en al pootjebadend bereiken we de overkant.

Het einde is min of meer in zicht, alleen nog afdalen om in Çaltepe te komen
Genoeg water om natte voeten van te krijgen

Dag 3 op de St Paul Trail langs de Köprülü Canyon naar Çaltepe

We worden met nieuwe energie wakker en genieten van een uitgebreid homemade dorpsontbijt. Omdat het vannacht hard regende en er mogelijk nog regen valt vandaag, besluiten we de route in te korten. Het eerste stuk is wat steiler en de rotsen kunnen er glad zijn. Het lijkt ons verstandiger om geen risico te nemen. Erdinç kent de omgeving als zijn broekzak en weet een goede plek aan de rivier waar hij ons afzet. Op blote voeten waden we door het ijskoude water naar de overkant waar we direct alweer de merktekens zien. Het eerste stuk moeten we nog best wat over rotsen klauteren en we zijn blij dat de stenen droog zijn. Al snel wordt de route vlakker en lopen we door het weidse rivierdal. Omdat we over brede paden lopen, hebben we een flink tempo en komen we na zo’n 4 uur lopen alweer in Çaltepe aan. Na de picknicklunch lopen we via de langere route naar ons pension. De rest van de middag genieten we van de rust in de tuin en van de vele kopjes Turkse thee.

Geen gas-, elektrisch fornuis of inductie: deze beignets voor het ontbijt worden in de vuurplaats bereid
Soms zitten er best steile stukjes tussen…
Uitzicht op de rivier en de bergen rond Çaltepe
Pas op dat er geen krab in je teen bijt

Dag 4 op de St Paul Trail van Kesme naar Kasımlar

Erdinç brengt ons met zijn auto naar het dorpje Kesme. Na een bezoekje aan de lokale weekmarkt en het theehuis gaan we op weg. Het is genieten met de blauwe lucht, grote witte wolkenpartijen en de bizarre rotsformaties. De route is gelukkig weer makkelijk te vinden. Meestal hebben we de rood-witte strepen snel in zicht of vinden we ze makkelijk. We stijgen en dalen en eten ons lunchpakket op een grote platte steen met uitzicht over het grillige landschap en met in gezelschap van een grote zwarte koe die verbaasd kijkt naar twee van die witte wezens die daar zitten te picknicken. We vervolgen onze weg langs nog meer gekke steenvormen, een oude begraafplaats met houten graven en een 550 jaar oude plataan bereiken we uiteindelijk de weg die naar Kasımlar loopt.

St Paul Trail ontbijt Erdinc Pansiyon
Ontbijt in Erdinç Pansiyon
Kleurrijke handel op de markt in Kesme
Dorpsgezicht Kesme
Voor sommige rotsformaties heb je fantasie nodig om er iets in te zien, maar dit is een duidelijke krokodil!
Af en toe voel je je op een andere planeet
Ook in de herfst groeien er krokussen (Stenbergia lutea)

Ook met verkeerd lopen kom je op je bestemming

Door een klein leesfoutje belanden we op een pad dat niet meer de St Paul Trail is maar volgens een voorbijganger wel naar Kasımlar loopt. Met een combinatie van logisch nadenken  –  elektriciteitspalen lopen naar een dorp toe – en Google Maps komen we na wat spoorzoeken dan toch bij de weg waar het St Paul Yolu Pansiyon aan ligt. Helemaal via een andere kant gelopen maar dat geeft niet, we zijn er! Eigenaar Abdurrahman en zijn gezin verwelkomen ons hartelijk en na een warme douche schuiven we gezellig bij hen aan in de woonkamer. We zitten in kleermakerszit op de grond met de lage tafel tussen ons in. Stuk tafelkleed in je schoot en smullen maar. We hebben weer lekkere verse forel. Na de maaltijd is er uiteraard thee met koekjes en nootjes en twee arbeiders die aan de vlakbij gelegen stuwdam werken komen ook nog binnenvallen voor hun maaltijd en vinden twee exotische buitenlanders ook wel interessant. We kruipen vroeg onder de wol want het was een vermoeiende wandeling.

Weidse vergezichten
Blijf gewoon de rood-witte strepen volgen
Af en toe kom je ook wat leuke geiten tegen
Bij deze rotsformaties voel je je heel nietig

Dag 5 op de St Paul Trail van Tota Yaylası naar Kasımlar

Abdurrahman brengt ons weg naar ons startpunt van vandaag. We lopen over een mooi breed slingerend zandpad tussen naaldbomen en met steeds een weids uitzicht op de bergen om ons heen. We schieten lekker op en bereiken al snel het hoogste punt van onze hele route op 1770 meter. Het is weer een heel ander landschap dan gisteren. Natuurlijk ook veel rotsen en bomen, maar iedere dag is anders. Dat maakt de route heel afwisselend. Ook vandaag lukt het ons goed om de route te vinden. Meestal met de beschrijving en als we het even kwijt zijn met de app. We eten onze picknick bij een grote holle boom met een waterbron erin. Ook de twee honden die al vanaf het startpunt met ons meelopen krijgen wat brood, kaas en koekjes.

Dat is fijn lopen op zo’n breed pad waar je niet hoeft te klauteren
Uitzicht met herfstkleuren
Op het hoogste punt van de route komen we nog wat koeien tegen

Nieuwsgierige passanten

Vandaag hebben we ineens wat aanspraak. Soms kruisen we een weg en dan kom je mensen tegen. In tegenstelling tot in de bergen, waar je op wat koeien, geiten, vogels en insecten verder geen levende wezens ziet. Een man op een brommer stopt voor een praatje en een paar kilometer verderop stopt een auto met twee mannen erin. Mensen die ons passeren zijn nieuwsgierig. Waar kom je vandaan en wat ben je aan het doen? Dat moeten we eindeloos uitleggen. We hebben ook nooit het idee dat mensen ons kwaad willen doen en dat we op onze hoede moeten zijn. Turken kletsen graag en twee buitenlandse dames die met rugzakken op door hun streek banjeren zijn interessant genoeg om een praatje mee te beginnen. En als ze dan ook nog Turks blijken te spreken en stroopwafels bij zich hebben, is het helemaal feest. Alleen missen onze gesprekspartners soms wat tanden en in combinatie met een onduidelijk plaatselijk dialect zijn ze niet altijd even goed verstaanbaar maar dat mag de pret niet drukken.

De bron in de holle boom
En het houdt niet op met de mooie vergezichten
Local met zijn brommer onderweg

Overal mooie uitzichten

Omdat we al een flink eind afgedaald zijn, maken de naaldbomen van de hoogvlakte plaats voor eikenbos. De uitzichten blijven echter onveranderd mooi. Dan komen we langs een ruïne van een Byzantijnse kerk. Vrijwel helemaal verwoest, door oorlog of een aardbeving, Wel bijzonder want de bogen van de ramen zitten er nog wel in. Die zijn al die jaren overeind gebleven. We dalen verder af tot we eind van de middag via de akkers en boomgaarden rond Kasımlar weer in het dorp aankomen. Tijd om onze voorraden wat aan te vullen. In het dorpje is weinig meer dan een theehuis en 2 winkeltjes. Op het dorpsplein bij de moskee zitten wat oudere mannen op bankjes en daar drinken wij een blikje fris terwijl we uitrusten van opnieuw een indrukwekkende wandeling. ’s Avonds krijgen we weer een smakelijke dorpsmaaltijd in de woonkamer bij de familie en bij gebrek aan nachtleven in het dorp gaan we vroeg slapen.

Bij de restanten van de Byzantijnse kerk
Dreigende wolkenluchten
Dorpsgezicht in Kasımlar, even wat anders dan hotels met zwembad langs de kust

Dag 6 op de St Paul Trail van Yeniköy naar Sağrak

We besluiten de route wat in te korten zodat we vanmiddag wat meer tijd in overnachtingsplaats Sütçüler kunnen doorbrengen. Abdurrahman laadt ons met onze bagage in zijn auto en door de bergen rijdt hij ons naar het slaperige Yeniköy. We hebben grote moeite om buiten het dorp de markeringen te vinden en dwalen een beetje zonder veel op te schieten. We bouwen zelf ook steeds maar stenen mannetjes voor de wandelaars die na ons komen. Het zoeken kost best wat tijd dus we zijn blij dat we voor de kortere route kozen. Het laatste stuk naar de oude Romeinse stad Adada staat echter gelukkig wel weer goed aangegeven. We vinden de ruïnes zonder moeite.

Ontbijt in de woonkamer van Abdurrahman en zijn gezin
Als we geen of onduidelijke tekens zien, bouwen we een stenen mannetje voor wie na ons komt
En soms staat er toch ineens weer een richtingaanwijzer

De antieke stad Adada

De Romeinen erfden Adada in 133 voor Christus van de koning van Pergamon. De stad was rijk en onafhankelijk en had zijn eigen geld. Waarschijnlijk was het een religieus centrum en omstreeks 325 had het een bisschop. Het is niet bekend tot wanneer er mensen woonden. Mogelijk tot rond de dertiende eeuw na Christus. Aardebevingen en de tand des tijds hebben voor het huidige uiterlijk van de stad gezorgd. Je kunt er echter gewoon rondlopen en de ruïnes bezichtigen. De toegang is gratis. Je vindt er onder meer resten van het theater, een toren, een Byzantijnse kerk en agora. De bewaker van Adada, Ramazan, is verantwoordelijk voor onze transfer van Sağrak naar Sütçüler en bij zijn witte wachtershuisje zien we al van ver twee grote rode tassen staan. Die van ons! We maken ons geen enkele zorgen dat er daar iemand mee vandoor zal gaan. Het zal allemaal wel goedkomen. We vinden Ramazan zelf ergens tussen de ruïnes en hij wijst ons de weg naar de oude Romeinse weg.

Onze koffers wachten geduldig bij Ramazan zijn kantoortje
St Paul Trail antieke stad Adada
Restant van een tempel bij Adada

De Romeinse weg van Adada naar Sağrak

Via de ‘Koningsweg’ vervolgen we onze route. Ondanks de aanwijzingen van Ramazan kost het wat klauterwerk en zoeken voor we de markeringen weer vinden. Maar dan bevinden we ons ook op een van de hoogtepunten van dit deel van de St Paul Trail. Het eerste stuk is nog meer een pad, maar dan hebben we een adembenemend uitzicht over de kloof die langs de weg loopt. En de weg is dan ook echt een weg. Niet dat je er met een auto over kunt rijden maar de grote, platte stenen vormen toch iets dat verdacht veel op een weg lijkt. Met een beetje fantasie zie je daar de reizigers van vroeger met hun lastdieren overheen lopen. Wij dalen gestaag af richting Sağrak. In ons enthousiasme dat we er bijna zijn letten we niet echt meer op de markeringen en verzinnen zelf een weg om in het dorp te komen. Wat gelukkig ook lukt.

Ook bij Adada resten van een een kerk
St Paul Trail Romeinze koningsweg Adada
Stel je voor dat hier vroeger hele karavaans overheen reisden…
Even uitrusten, midden op de koningsweg

Op de thee bij  meneer Kemal

Als we de hoofdweg op lopen, stopt er een scooter bij het eerste huis dat we passeren vanaf de helling waar we af kwamen. Het is Kemal, gepensioneerd kok die deels in Istanbul en deels in Sağrak woont. Waar komen wij vandaan en wat doen wij hier? Oh, Ramazan komt ons ophalen, die kent hij toevallig ook dus hij zal hem wel even bellen en doorgeven waar we zitten. Dan kunnen we in de tussentijd mooi even met hem theedrinken. Tegensputteren heeft natuurlijk geen zin en we hebben wel weer zin in thee met een praatje. Kemal krijgt van ons Hollandse stroopwafels en een Delfts blauw klompje. Die dingen hebben we voor dit soort situaties altijd bij ons. We genieten van de thee op Kemals terras met uitzicht op de kloof en de Romeinse weg. Na een half uurtje stopt er een busje voor het huis. Tuut tuut, taxi naar Sütçüler!

Onze gastheer meneer Kemal

Dansen met studenten

Op naar de live muziek! We hebben wel zin in wat vertier. Het restaurant is sfeervol tl-verlicht en zit al bijna vol. De gasten zijn bijna allemaal jongeren. Vanavond staan er köfte (gehaktballen) met friet op het menu. Na de köfte komen de muzikanten. Eerst blijft het publiek nog rustig zitten maar gaandeweg wordt er al voorzichtig gedanst. Dat kan ook komen doordat de studenten buiten misschien stiekem wat flesjes alcohol verstopt hebben. Ze worden namelijk steeds uitgelatener en het lijkt ons sterk dat dat komt door de frisdrank die ze in het restaurant schenken. Uiteraard zijn er weer twee durfals die met het vertrouwde vragenrepertoire bij ons aanschuiven en de antwoorden overbrengen naar hun bedeesdere vrienden. En natuurlijk worden we daarna de dansvloer op getrokken. Om half elf eindigt het feest voor de meesten abrupt als er busjes op de parking staan om de studenten op te halen. Het is tenslotte dinsdagen morgen moeten ze weer in de schoolbanken zitten. Ook voor ons een mooi natuurlijk moment om onze bungalow op te zoeken want wij hebben morgen onze laatste wandeling voor de boeg.

Uitzicht vanuit onze bungalow in Sütçüler

Dag 7 op de St Paul Trail van Sipahiler naar Serpil

Onze chauffeur van gisteren brengt ons naar Sipahiler. Daar is het weer even zoeken naar de route. Die loopt een beetje onlogisch zo ongeveer door de tuin van een huisje en we moeten eerst over een hek klimmen voor we de merktekens zien. Dan begint meteen een steile klim met weer wat speurwerk want er is gebulldozerd op de helling. We voelen de klim flink in onze kuiten, maar dat kan ook met onze dansactiviteiten van gisteren te maken hebben. Gelukkig is er na iedere klim ook weer een afdaling. We lopen afwisselend over wat bredere paden, stenige hellingen, door bossen en over stoffige roodbruine vlaktes. Op de laatste vlakte zijn we op onze hoede omdat we in de verte honden zien lopen. Er zit echter ook een oudere man op een bankstel voor een tent en hij wenkt ons om dichterbij te komen. Het is Irfan Güngör die met zijn vrouw en dieren het grootste deel van het jaar op de weide verblijft.

Ook deze laatste dag wisselt het landschap steeds weer. Een breed pad tussen hoge bomen…
Stoffige vlakte met herfstkleuren
Nog een steile stenige afdaling om het af te leren

Thee in de tent

Irfan nodigt ons uit in zijn tent. Daar brandt een vuurtje waar de theepot op staat. Een opengeknipte rijstzak op de vloer doet dienst als tafelkleed. Naast de thee is er helva, kaas, platbrood, radijs, druivenstroop (pekmez) en gekruide aardappels. Ondanks dat we eerder al geluncht hebben is afslaan geen optie dus we smullen van alle zelfgemaakte lekkernijen en kletsen wat over onze levens en familie. Irfan en zijn vrouw hebben het hier prima. Het stadse leven vinden ze maar niets. Veel te druk en allemaal problemen. Hier op de weide is geen corona en er zijn geen ziekten. Door hoe ze leven, bouwen ze vanzelf wel weerstand op. Geld willen ze niet aannemen, geen sprake van. Willen we nog een lift naar het dorp met de tractor? Nee hoor, wij lopen het laatste stukje. Deze ontmoeting in het laatste uur van onze wandeling was een indrukwekkend hoogtepunt. Deze mensen die zo weinig nodig hebben en wat ze hebben, delen met anderen zonder daar iets voor terug te vragen. Turkse gastvrijheid ten top!

Herder Irfan en zijn vrouw voor hun tent

Afsluiting in Eğirdir

Iets te laat arriveren we in Serpil waar onze chauffeur al op ons staat te wachten. Moe maar voldaan ploffen we in zijn busje neer. In ongeveer een half uur brengt hij ons naar Eğirdir, waar we een kamer hebben in Fulya Pension. Eğirdir ligt aan het gelijknamige meer en vanaf het dakterras van Fulya heb je naar twee kanten een fantastisch uitzicht over het meer. Eğirdir is een rustige plaats waar je kunt genieten van het strand of nog kunt wandelen, een (water)fiets huren of een boottocht maken. Of zomaar met een kopje Turkse thee wegdromen op het terras. Wij gaan echter met een rugzak vol vuile was en een hoofd vol herinneringen op weg naar nieuwe avonturen.

St Paul Trail Egirdir
Fulya Pension ligt aan het begin van een klein schiereilandje en je hebt er 360 graden uitzicht over het meer
St Paul Trail Fulya pension
Ontbijten op het dakterras van Fulya Pension, een mooie afsluiter van een prachtige week

Ik boekte de St Paul Trail bij Earth Tracks in samenwerking met de plaatselijk agent Mithra Travel. Dit arrangement boekte ik voor eigen rekening. Het is geen gesponsorde reis.

Misschien vind je dit ook leuk om te lezen

6 reacties

Joka 16/01/2022 - 12:08

Een prachtig verhaal Margreet, bedankt ! Wat een mooie maar naar mijn idee ook wel wat spannende route…
Ik krijg er de wandelkriebels van…Dit jaar word ik 70 en ik hoop echt dat ik nog eens letterlijk en figuurlijk in jouw voetsporen mag treden!

Reageer
Margreet Rotte 17/01/2022 - 13:24

Leuk om te horen Joke. Er waren soms inderdaad best wat spannende momentjes. Maar als je fit genoeg bent en het ziet zitten, zou ik zeker een poging wagen. En anders zijn er genoeg andere plekken in Turkije waar al wat voetsporen van mij staan en waar je niet per se een berggeit voor hoeft te zijn 😉

Reageer
Hans 16/01/2022 - 23:26

Heel leuk, ik ben fan!

Reageer
Margreet Rotte 17/01/2022 - 13:25

Dank je wel Hans!

Reageer
Chris Baggerman 27/09/2023 - 12:45

Ik hoop volgende week naar Turkije te gaan. 6 dagtochten over de St. Pauls trail. Nog tips ?

Reageer
Margreet Rotte 27/09/2023 - 17:29

Dag Chris, dank voor je reactie. Ik stuur je even een mail. Margreet

Reageer

Laat een reactie achter