Een wandelvakantie langs de Lycian Way was mijn eerste kennismaking met het onbedorven Turkije. Tijdens een zoektocht op internet naar Turkijevakanties kwam ik een Lycian Way wandelreis van Earth Tracks tegen. Ik wist meteen: die wil ik doen. In april 2013 wandelden we met een klein groepje en Evelien Bogaart van Earth Tracks van Kayaköy bij Fethiye naar Patara. Op de Lycian Way wisselen spectaculaire vergezichten op de grillige kustlijn elkaar af met lieflijke weiden, bossen en antieke nederzettingen. De Lycian Way is één brok geschiedenis. Langs het ongeveer 500 kilometer lange pad liggen maar liefst 25 historische sites.
De Lycian Way: Turkije’s eerste langeafstandswandelpad
Het officiële startpunt van de Lycian Way is Ovacık bij Fethiye en het pad eindigt in Antalya. De Engelse Kate Clow ontwikkelde het pad en markeerde de route. Inmiddels beheert de Culture Routes Society waarvan Kate Clow voorzitter is meerdere routes in Turkije. Niet alleen wandel-, maar ook mtb- en paardrijroutes. De Culture Routes Society heeft een kantoor in het centrum van Antalya. Daar kun je terecht voor reisgidsen en handige attributen voor je wandelreis. En het is mogelijk om er delen van je bagage te tijdelijk te stallen of naartoe te laten sturen. Alle paden worden onderhouden door vrijwilligers.
De Lycian Way West met Earth Tracks
Wij liepen de volgende route: Kayaköy/Levissi-Ovacık-Faralya-Alınca-Boğazıcı-Sidyma-Bel-Gavurağılı-Patara. Tja, voordat ik erheen ging zeiden de meeste van deze plekken mij ook niets. Sommige vind je nauwelijks op Google Maps terug. Qua voorbereiding deed ik ook maar wat. Ik kocht goede wandelschoenen en een dagrugzak en wandelde af en toe een paar uur in mijn omgeving. Ter plekke bleek de zwaarte van de wandelingen aardig mee te vallen. Gelukkig werd het vervoer van onze bagage telkens verzorgd. Wij namen alleen mee wat we overdag nodig hadden en verdeelden de lunchbenodigdheden. Als je een goede basisconditie hebt en weleens in de bergen hebt gelopen, kom je al een heel eind. Ook al ben je met een groepje, je kunt gewoon je eigen tempo lopen. Als je maar zorgt dat je degene voor je nog ziet en secuur de route volgt. Bij een lastige splitsing wacht je daarom op elkaar en er zijn regelmatig pauzes.
Kayaköy, een dorp met een bijzondere geschiedenis.
Wij begonnen onze tocht in Kayaköy, vlakbij Fethiye. Ondanks dat dit niet bij de Lycian Way hoort, is het toch erg de moeite waard. Kayaköy is namelijk de grootste middeleeuwse spookstad van Klein-Azië. In 1923 was het nog Grieks en heette het Levissi. De inwoners moesten in 1922 tijdens de gedwongen volksuitwisseling weg, ‘terug’ naar Griekenland. Sindsdien staan de honderden huizen op de helling leeg. De huidige locals wonen in moderne huizen in het dal. Kayaköy stond model voor het dorp Eskibahçe in de roman Vogels zonder vleugels van Louis de Bernières. Wij struinen tussen de vervallen huizen door en klimmen omhoog naar de top om vanaf daar af te dalen naar Ölüdeniz. Tip: bezoek Kayaköy in het voorjaar. Dan staan de vele planten tussen de ruïnes in bloei.
Van Ölüdeniz naar Faralya
Ölüdeniz: ook al ben je nog nooit in Turkije geweest, je hebt vast weleens een foto van het witte halvemaanvormige strand in de turkooisblauwe zee gezien. Zal ik je eens wat verklappen? Als je naar dat paradijselijke strand gaat, moet je entree betalen om er alleen maar naartoe te mogen. En huur je een strandbedje, dan ligt met een beetje pech je buurman op één meter afstand van je. En hoe mooi Ölüdeniz is, zie je eigenlijk alleen van bovenaf. In Ovacık staat de poort die het officële startpunt van de Lycian Way markeert. Vanaf daar kom je al redelijk snel op het punt van waaraf je het adembenemende uitzicht op de lagune hebt. Langzaam klim je daarna omhoog richting Baba Dağı, de Vaderberg. Vanaf de top kun je paragliden. Onderweg drinken we thee bij een ondernemende mevrouw die een koelkast, een samowar en een paar oude bankstellen heeft neergezet.
Ook locals liften mee op de Lycian Way
Kate Clow wilde er met de Lycian Way voor zorgen dat oude routes behouden bleven. En dat wandelaars via de routes de prachtige ongerepte natuur en historische sites konden ontdekken. Maar ook gaf ze de lokale bevolking langs de route een kans om een financieel graantje mee te pikken. Wandelaars moeten eten, drinken en slapen. En natuurlijk kan je je tent meenemen en wildkamperen. Maar het is toch ook heerlijk als je bed ’s avonds klaarstaat en iemand een heerlijke maaltijd voor je kookt. Kate vertelde mij dat de Culture Routes Society ook een échte ‘society’ wil zijn. Ze wil dat locals met elkaar communiceren en van elkaar leren. En dat doen ze als ze bijvoorbeeld de bagage vervoeren naar het volgende adres. Of daarnaartoe bellen om door te geven dat er ’s avonds nieuwe gasten komen. Sommige dorpen liggen ontzettend afgelegen, maar de Lycian Way verbindt hen.
Een gepast stuk avontuur
Hoewel de Lycian Way een populaire route is, vond ik het best een avontuur en was ik blij dat we met een groepje waren. De route staat aangegeven met rood/witte strepen, maar soms hakt iemand een boom of sloopt een muur waarop een merkteken staat. Uiteraard is de route ook prima individueel te lopen, maar neem dan zeker het routeboek en een gps mee. Er is ook een app van de Culture Routes Society. Gids Evelien wist de route grotendeels en als we het pad toch even kwijt waren, zochten we met zijn allen. Ook het bagagevervoer was super. Je loopt toch meerdere uren per dag, soms op smalle paden en er zitten best flinke klimmetjes in. Op kilo’s extra op je rug zit je dan niet te wachten. Onderweg kom je bijna geen winkels tegen. Maar thee is altijd te vinden en elke Turkse huisvrouw kan pannenkoeken bakken.
Back to basic
Hoe verder je het achterland in gaat, hoe eenvoudiger de voorzieningen. In Kayaköy sliepen we nog in een fijn pension maar in Alınca overnachtten we in houten trekkershutten. In het gehuchtje Bel sliepen we gewoon in gastenkamers bij de mensen thuis en aten we met hen in de huiskamer. De tv stond gezellig aan en terwijl wij aten maakten de kinderen hun huiswerk. Dit soort plekken vind ik juist het leukste. Ver van de bewoonde wereld en in contact met de gastvrije locals. Niet alleen het landschap is steeds verschillend, ook de mensen die je ontmoet en de plekken waar je verblijft. Ik vond het echt een ontzettend toffe vakantie. Je ontdekt maar een piepklein stukje Turkije, maar van dat stukje zie je wel elke steen, boom of plant. Je bent de hele dag buiten in de natuur en elke dag is anders.
Turkeytraveller Tips
- Op de website van de Culture Routes Society vind je veel informatie, boeken en kaarten van alle routes die ze beheren. Evenals aanbieders van georganiseerde reizen.
- Alle routes worden onderhouden door vrijwilligers. Je werkt samen met een groep aan de markering en het beloopbaar houden van de routes. Ik wil dit nog weleens doen! Is het ook iets voor jou? Bekijk de video over het Carian Trail Volunteer Camp.
- Voor- en najaar zijn de beste periodes om de Lycian Way te lopen. In de zomer is het er bloedheet. Persoonlijk is het voorjaar mijn favoriet omdat alles dan in bloei staat.
- Ik boekte mijn reis bij Evelien Boogaart van Earth Tracks. Ik reisde ook met haar in Cappadocië en langs de Carian Trail. Het Turkije aanbod vindt je op de website van Earth Tracks met onder meer groeps- en individuele trekkings. Evelien woonde in Turkije en houdt van het land. Ze spreekt de taal en zorgt ervoor dat alles prima geregeld is. Zelf hoef je alleen maar je schoenen aan te trekken en te lopen, bij wijze van spreken.
- Ecotoerisme wordt steeds populairder in Turkije. The ECO Trails of Caria and Lycia is een wandel- en fietsroutenetwerk in zuidwest-Turkije. Het sluit vrijwel aan op de Lycian Way. De link verwijst naar het artikel over de ECO Trails hier op Turkeytraveller.nl.
Wie waren de Lyciërs?
De Lyciërs waren een cultuurvolk dat de kuststreek bewoonde waar nu de Lycian Way loopt. Waarschijnlijk al vanaf 2000 voor Christus. Vanwege hun strategische positie aan de rotsachtige, soms steile kust hadden ze prima mogelijkheden voor handel en soms piraterij. Volgens de overleveringen waren de Lyciërs democratisch, onafhankelijk en welvarend. Lycië werd achtereenvolgens door het Perzische Rijk en Alexander de Grote overheerst. Daarna werd het een provincie van het Romeinse Rijk. Langs de route zie je nog veel antieke steden, graftombes en de kenmerkende Lycische rotsgraven. De laatste vind je onder meer in Dalyan en in Fethiye. In Fethiye kun je er naartoe lopen, de rotsgraven in Dalyan zijn niet voor publiek toegankelijk.
18 reacties
Wat een leuk stuk Margreet.
Deze route heb ik nooit gelopen, maar we hebben dit schitterende gebied wel doorkruist.
Heel veel dingen zijn dus herkenbaar en dit is ook een van de gebieden die een bijzondere plek in mijn hart hebben. Net als Cappadocië en de Carien trial.
Dankjewel Meggy. Ja, is echt supermooi hè? Wat dat betreft hebben we wel dezelfde smaak 🙂 Ik vond de Carian Trail ook zo gaaf om te lopen en op Cappadocië ben ik ook nog steeds niet uitgekeken. En rond Dalyan is ook nog zoveel moois te ontdekken.
Wat een informatief en uitgebreid artikel. Van dit stukje Turkije had ik eerlijk gezegd nog nooit gehoord. Ik ben één keer in Turkije geweest maar dat was het toeristische deel rondom Side.
Enne, fijn dat je zulke praktische tips geeft aan het eind van het artikel (ik heb zo vaak dat ik op een reisblog een stuk lees waar ik helemaal geinspireerd door raak, maar vervolgens kan ik nergens vinden hoe/waar/bij wie je zoiets nou zelf kan boeken :o)
Dankje Sascha. Deze kant van Turkije is inderdaad minder bekend. Zelf doe ik dit 10x liever dan een hotelvakantie. Wandelen is dé manier om het land echt te leren kennen.
Dit ziet eruit als een heerlijke plek zeg. Volgens mij is het qua natuur echt prachtig, zeker mijn ding!
Goed om te horen Janet, heb je je wandelschoenen en rugzak al gepakt? 😉
Dat Turkije je favoriete bestemming is, lees je wel 😊. Je artikel geeft goesting om er ook de natuur in te trekken.
Dank Sylvie, blij te horen dat het inspireert!
Wauw! Nooit geweten dat Turkije zo een mooie natuur heeft. Ook ik ben vroeger alleen in de toeristische gedeelten van Turkije geweest. Ook leuk maar totaal niet te vergelijken met dit. Fijn zo een uitgebreid artikel met handige tips!
Jij ook bedankt Sherana. Ik kan het inderdaad niet vaak genoeg zeggen: het is meer dan zon, zee en strand.
Wauw, wat klinkt dit tof zeg! Ik ben al een aantal keer in Turkije geweest, maar dit gebied heb ik nog nooit bezocht. Het lijkt me een mooie belevenis!
Dat is het zeker Kim. Naast de Lycian Way zijn er meer langeafstandspaden zoals de Carian Way en de St Paul’s Trail. Van de Carian heb ik een stuk gelopen en dat was ook zeer de moeite waard.
Dit lijkt me zo zalig! Wel fijn om lezen dat je je bagage kan laten vervoeren naar een volgend punt, want ik ben geen muilezeltje. Is dat eigenlijk erg kostelijk? Voorts vraag ik me ook af of je eigenlijk heel de dag zit te klimmen, of dat er toch een flink stuk “level” is. Ik blijk nl echt geen klimmer te zijn 😀 😀
Hallo Karen, het bagagevervoer zit in de totale reisprijs inbegrepen bij een groepsreis. Geen idee wat ze ervoor rekenen. Als je individueel wandelt, kun je met je accommodatieverschaffer onderhandelen. En het is zéker geen hele dag klimmen. Als je klimt, daal je ook altijd weer af. En het ligt aan het traject hoeveel hoogtemeters erin zitten. In het boek van Kate Clow staan de hoogtemeters vermeld. Alle aanbieders van groepsreizen vermelden in hun omschrijving dat het gemiddelde zwaarte is. Je hoeft dus geen klimgeit te zijn. In mijn groep zaten fitte zeventigers en die konden moeiteloos mee. Het is wat anders dan een wandeling door het park maar stukken leuker en avontuurlijker.
Wandelen door natuur en geschiedenis is inderdaad wel DE manier om een land te ontdekken, aan de andere kant; ik zou wel graag een en ander afwisselen met een dagje strand of stad. De hele vakantie wandelen is ook weer zoiets…😎😎 hoeveel dagen loop je eigenlijk?
De hele opzet kan ik trouwens wel erg waarderen, de lokale bevolking mee laten delen in de inkomsten en het streven naar behoud van oude paden en cultuur zijn natuurlijk alleen maar te waarderen. 👍👍
Als je een pad als de Lycian Way individueel loopt, ben je natuurlijk vrij om een relaxdag in te plannen. Met een groep is dat niet mogelijk. Meestal loop je dan een week, een dag of 6 tot 8. Ik vind dat heerlijk, maar merkte bij de vorige reis dat ik liever nog een paar dagen had verlengd. In plaats van direct naar huis te gaan. De volgende wandelreis heb ik daarom ingepland in een vakantie van 3 weken. Eerst een paar dagen fietsen, dan de Lycian Way vanuit Antalya (stadsbezoek, hint, hint!) en afsluiten aan de kust. Ik zou iedereen die de mogelijkheid heeft zeker aanraden om nog wat ‘eigen’ tijd voor en na de wandelreis in te plannen. Eerst even acclimatiseren en daarna nog een beetje uitrusten en relaxen.
Wat een avontuur! Een wandelvakantie is echt iets dat ik heel graag een keer zou doen. En dan denk je al snel aan legendarische routes zoals het Inca Trail… Maar volgens mij is een route door onbekende plekjes en bergdorpjes minstens even memorabel! Ik hou ook het meest van die plekjes waar het lijkt alsof de tijd heeft stil gestaan en waar je bijna alleen bent… of met allen jouw wandelgroep!!
Hoeveel kilometer hebben jullie dan ongeveer gewandeld?
Klopt Inge, het is avontuurlijk, maar een avontuur onder controle. Weinig risico om te verdwalen en erg handig dat je zelf niet met een backpack van 15 kilo hoeft te zeulen. Een beetje luxe mag er wel zijn, toch? Ik schat in dat je bij zo’n reis tussen de 10 en 20 kilometer per dag wandelt, afhankelijk van de etappe. En de Turkse kilometers op de wegwijzers zijn ook niet altijd helemaal precies 🙂 Er is in elk geval meestal genoeg tijd voor pauzes tussendoor en een picknicklunch. En dan ben je in de loop van de middag bij je accommodatie. Lekker actief bezig dus maar geen uitputtingsslag. En ook geen hoogteziekte!